تمرکز انتشار دی‌اکسیدکربن در میان شرکت‌های بزرگ: تحلیل گزارش‌های Carbon Majors

بررسی‌های منتشرشده در چارچوب گزارش‌های «Carbon Majors» نشان می‌دهد بخش قابل توجهی از انتشار جهانی دی‌اکسیدکربن تنها توسط شمار محدودی از شرکت‌های بزرگ نفتی، زغال‌سنگی و سیمانی تولید می‌شود. بر اساس این داده‌ها، ۳۶ شرکت مسئول حدود نیمی از آلودگی کربنی جهان هستند.

در میان آن‌ها، نام شرکت‌هایی از عربستان سعودی، چین و هند در رتبه‌های نخست دیده می‌شود. همچنین شرکت ملی نفت ایران نیز با سهمی در حدود ۲.۸ درصد در میان ده صادرکننده بزرگ کربن جهان قرار دارد.

تحلیل‌ها حاکی است تا زمانی که این شرکت‌های بزرگ مسیر تولید خود را تغییر ندهند، دستیابی به اهداف اقلیمی جهانی با دشواری جدی روبه‌رو خواهد بود.

منابع گزارش:

1. گزارش «Carbon Majors Database» توسط CDP / Climate Accountability Institute (۲۰۱۷)

• در این گزارش گفته شده که بین سال‌های ۱۹۸۸ تا ۲۰۱۵، ۱۰۰ تولیدکننده بزرگ سوخت فسیلی مسئول ۷۱٪ از انتشار گازهای گلخانه‌ای صنعتی بوده‌اند.

• همچنین در همین گزارش آمده که فقط ۲۵ تولیدکننده مسئول تقریباً ۵۱٪ از این انتشارها هستند.

• گزارش روش‌شناسی و توضیح چگونگی نسبت دادن انتشارها به شرکت‌ها هم همراه این گزارش منتشر شده است.

2. به‌روزرسانی ۲۰۲۳ در پروژه Carbon Majors / InfluenceMap

• در نسخه ۲۰۲۳ آمده است که ۲۰ شرکت بزرگ در سال ۲۰۲۳، ۴۲.۷٪ از انتشارهای کربن دی‌اکسید ناشی از سوخت فسیلی و سیمان را به خود اختصاص داده‌اند.

• همچنین گفته شده است که شرکت‌های دولتی بخش عمده‌ای از این انتشارها را تولید می‌کنند.

3. گزارش جدید درباره دوره ۲۰۱۶ تا ۲۰۲۲

• طبق یک گزارش جدید، در بازه زمانی ۲۰۱۶ تا ۲۰۲۲، ۵۷ شرکت بزرگ سوخت فسیلی و سیمان حدود ۸۰٪ از انتشار CO₂ را تولید کرده‌اند.

• رسانه‌های معتبر هم به این گزارش اشاره کرده‌اند.

4. مقالات خبری و تفسیری

• گاردین: «۱۰۰ شرکت مسئول بیش از ۷۰٪ منتشرها»

• Wired: «درصد زیادی از انتشار صنعتی مربوط به ۱۰۰ شرکت»

• Reuters: گزارش جدید درباره شرکت‌های بزرگ و سهمشان در CO₂

• Financial Times : « حدود ۳۶ شرکت مسئول نصف انتشار جهانی»

5. ملاحظات و نقدها بر ادعاها

• برخی منابع چنین ادعا کرده‌اند که عنوان «۱۰۰ شرکت مسئول ۷۱٪ کل انتشارها» دقیق نیست چون شامل همه بخش‌ها (مثل کشاورزی، تغییر کاربری زمین و غیره) نیست.

• گفته شده که مطالعه اصلی بر انتشارهای صنعتی (سوخت فسیلی و سیمان) تمرکز کرده است، نه همه انتشارهای انسانی.